"Slechthorend... ik? Welnee joh!"

Meneer Meerbeek: "Het vervelende was, onze kleindochter, daar kon ik niet mee praten aan de telefoon. Dat was zo sneu. Toen ik mijn nieuwe hoortoestellen had, heb ik meteen gebeld. Ik zeg: opa kan je nou verstaan! Hoorde ik voor de eerste keer die kleine dondersteen praten... ik was helemaal ontroerd.

Na school zei ik tegen mijn vader: ik ga niet thuis zitten. Een week later had ik een baan bij de nietjesfabriek. Ik wilde werken. Steeds hogerop. Totdat ik in een wit overhemd kon lopen. Dat lukte toen ik aan de slag ging in een tehuis voor oud-militairen. Langs de borden met een pan vol aardappels. Iedereen heb ik bediend, tot het koningshuis aan toe. In mijn witte overhemd én een strikje.

Ze wilde alleen met me trouwen als ik iets aan m’n oren zou doen. Het begon een jaar of tien geleden. Mijn vriendin vond de radio altijd zo knoerthard staan. Zei ze: alsjeblieft, zet dat ding wat zachter! Ik vond het wel meevallen. Slechthorend... ik? Maar zij wilde alleen met mij trouwen als ik iets aan mijn oren zou doen. Dus ja, toen moest ik wel."

"Ik had een afspraak bij een plaatselijke audicien. Wij naar binnen. De audicien, een leuke spontane meid, legt alles heel goed uit. De klik was er gelijk. Wat blijkt? We zitten bij Beter Horen! Per ongeluk een andere winkel in gestapt. Een gelukkig toeval. Ben nu heel tevreden met mijn nieuwe toestellen."

"Ze kan zo schel schreeuwen, m'n kleindochter. Oei, dat voel je wel in je oren hoor. Zegt mijn vrouw: doe maar een beetje zachter, opa heeft daar last van. Opa heeft van die dingen in zijn oren. Maar die kan ik zo zachter zetten en dan is er niks aan de hand."