“Ik heb mijn hoortoestellen altijd gezien als een sieraad”

“Mensen vragen mij weleens hoe het is om slechthorend te zijn. Dat weet ik niet. Want ik ben het al zolang ik me kan herinneren.” Melissa is 3 maanden te vroeg geboren. Ze was dus nog niet klaar met groeien. En ze had ook nog eens zuurstoftekort bij haar geboorte. Dit heeft geleid tot gehoorschade in het middenoor en in het slakkenhuis. “Ik heb schommelend gehoorverlies, dit zit tussen de 40 en 60 decibel. Simpel gezegd: als ik allebei mijn oren op elkaar zet, heb ik 1 goed oor.”

Het was niet meteen duidelijk dat Melissa gehoorschade had opgelopen tijdens haar geboorte. “Toen ik klein was, zeiden mijn ouders vaak dat ik de tv zachter moest zetten. Die stond altijd harder dan gemiddeld. In het begin dachten ze dat ik niet luisterde als ik dat dan niet deed. Gezien mijn leeftijd, zou dat best kunnen.” Totdat op het consultatiebureau bleek dat Melissa bij testjes niet alles hoorde. Ze werd doorgestuurd naar de kno-arts en kreeg via het audiologisch centrum haar eerste hoortoestellen. “Het was even zoeken naar wat paste bij mij als zesjarig kind en bij mijn gehoorverlies. Maar dat is gelukt. Sindsdien kan ik me geen leven meer voorstellen zonder mijn gehoorapparaatjes.”  

Melissa vervolgt: "Ik ben er gewoon heel open over. Dat komt denk ik door mijn opvoeding. Van jongs af aan heb ik geleerd dat ze onderdeel zijn van wie ik ben. En dat het juist goed is als ik erover praat. Want dan begrijpen mensen mij beter. Dat merkte ik bijvoorbeeld in de klas. Mijn klasgenoten hebben er nooit een punt van gemaakt en hielpen me juist als dat nodig was."

De hoortoestellen zijn niet alleen voor Melissa heel normaal geworden. Ook de mensen om haar heen weten niet beter. Soms vergeten ze zelfs dat ze een gehoorprobleem heeft. “Verbaal ben ik goed aanwezig. Dus anderen merken er weinig van. Totdat we een keer in een drukke omgeving zijn, op de kermis bijvoorbeeld. Dan heb ik wel echt moeite om alles goed mee te krijgen. En sinds corona, merk ik dat liplezen mij onbewust heel veel helpt. Dat is lastig als iedereen mondkapjes op heeft.”

Op school en tijdens haar opleiding gebruikte Melissa speciale apparatuur zodat ze de docent beter kon verstaan. Vroeger was dat een ketting, later een klein kastje. “De docent droeg een apparaatje. Via bluetooth ging het geluid naar mijn gehoorapparaten. Zo kon ik de docent goed volgen. Vaak vergaten docenten helemaal dat ze zo’n apparaatje om hadden. Dan gingen ze naar de wc of spraken ze op de gang met iemand anders. Dat zorgde soms voor hele grappige situaties.”

Ook thuis heeft Melissa een handige connector die ze kan verbinden met haar televisie, laptop en telefoon. En ze kan zelfs bellen met haar hoortoestellen, zonder dat ze haar telefoon hoeft te gebruiken. “Door nieuwe technieken is er steeds meer mogelijk. Soms is dat ook wel even wennen. Met nieuwe hoortoestellen hoor ik altijd weer nieuwe geluiden. Een paar jaar terug zat ik op mijn slaapkamer met de deur en ramen dicht. Toen hoorde ik ineens een auto buiten langsrijden. Daar schrok ik van. Als ik een geluid hoor dat ik nog niet ken of niet kan plaatsen, zie je dat meteen aan mijn gezicht. Dan ben ik aan het zoeken. Als ik het echt niet weet, vraag ik het gewoon.”

Bekijk Melissa's blog van Klein naar Groot op Facebook of Instagram.